Zij die sterven verlaten ons niet….
Het lichaam sterft…
de Ziel leeft
Zo is het altijd geweest
en zo zal het altijd zijn
Het ego voelt pijn en verdriet…
angst om alleen verder te gaan…
angst voor het gemis van díe ene arm om je heen
De Ziel leeft…
is verbonden…
blijft verbonden
Het ego houdt vast in angst
De Ziel laat los in Liefde
Zij die sterven verlaten ons niet…
hoe kan dat nou als we allemaal verbonden zijn?
Afscheiding vindt plaats vóór onze ogen…
daar waar we waarnemen met onze vijf zintuigen
Verbinding blijft achter onze ogen…
daar waar we werkelijk waarnemen op de frequenties van Liefde
Dat is de taal die gesproken wordt door degene die deze aarde verlaten hebben…
samen met hun aardse lichaam hebben zij hun jas van ego en angst hier gelaten
Zij gaan verder zoals ze ooit begonnen zijn…
als pure Liefde
op de frequentie waaruit wij allemaal ontstaan zijn
Op die momenten dat wij aan ons ego voorbij kunnen gaan…
voorbij kunnen gaan aan onze angsten en ons verdriet…
ja, die momenten waarop wij ons daadwerkelijk kunnen overgeven…
op die momenten voelen wij echt dat degenen die we liefhadden
ons niet verlaten hebben
Hun Ziel waart af en toe nog rond…
we kunnen hen aanroepen…
niet om ze hier op aarde vast te houden
maar wel om ze telkens weer in Liefde te laten gaan
Laten we ons bewust zijn van de vele tekenen die ze geven…
de vele ‘toevalligheden’ die ons verder op weg helpen
Laten we dankbaar zijn voor die momenten
waarop we opeens voelen dat we gesteund worden…
voor die momenten dat hun namen opeens in ons opkomen
Laten we die momenten koesteren
want dat zijn de momenten waarop onze dierbaren ons laten weten…
“Ik zie jou, ik ben bij jou en ik steun jou.
